Spring Break Road Tour

Lieve jullie,

Wow, Nederlands is toch best lastig, pfoeh! Nooit gedacht dat ik daar zoveel moeite mee zou kunnen hebben. Hoe doen jullie het toch? Knappe bollen. Nee, het zit zo: gisteravond had ik een op-en-top Nederlandse Belastingdienst-doos aan de telefoon, nog onwelwillender om te helpen dan een verstijfde dode duif. Die taal klonk me toch raar in de oren. Ben zo niet meer gewend om Nederlands te spreken. Kosmo en ik doen ook 3/4 in het Engels. Had dan ook regelmatig moeite met het goede Nederlandse woord te vinden voor deze dame. Dus ik waarschuw jullie bij deze alvast. Mijn welgemeende excuses voor mijn fouten. Ik dacht, ik dek me vast even in.

Nu even een stapje terug in de tijd. Afgelopen donderdag waren Kosmo, Harry (onze huis Aussie) en ik in een of ander café beland tijdens bandjesavond. Je kent het wel: allemaal leuk en gezellig natuurlijk. De eerste band had een allergetalenteerde zanger: een middelbare rocker met slecht uitgewerkte en stijve verwijfde moves en een crackhoofd waar je graag je vuist in zou willen planten. Ja, zo erg ja. Hij vond zichzelf nogal een lekker rock-en-rollertje. Dus niet. Anyways, hier was het dat de impulsieve beslissing werd genomen om de volgende dag met z’n vijven (samen met onze Deense huisgenoot Jeppe en zijn Deense vriend Jacob) in alle ochtendglorie te vertrekken op weg naar de Great Ocean Road. Iets wat je in Aussie zijnde niet niet-gedaan kan hebben natuurlijk. Gewoon op de bonnefooi. 'Haphazard' zoals ze dat hier noemen: op goed geluk. En op goed geluk zouden gaan.

Want zoals het met alle briljante laat-in-de-bar-ingevingen gaat, was het toch niet zo feilloos en waterdichte constructie als het toen leek. O nee. Want zonder tent en sleeping gear wordt het toch erg lastig. Op Goede Vrijdag waren, tot de verbazing van zelfs onze huis Aussie, ook nog eens ALLE winkels dicht. Maar niet getreurd uitraard; challenge accepted! Echte kerels huilen niet. Ofzo. Met volle kracht dook iedereen achter Gumtree (Australische Marktplaats) om tenten en slaapzakken te scoren. Na de eerste gevonden te hebben, trok de ene helft van ons vieren (Jacob lag nog lekker te slapen in zijn eigen huis) er op uit om Melbourne door te crossen om onze aanwinsten binnen te halen, terwijl de andere helft hun speurneus krachtig inzette op zoek naar de resterende benodigdheden. Succes!

Zonder doel of bestemming, met slechts een schamel rantsoen aan boodschappen en onze kampeergerei reden we, na Jacob te hebben opgepikt aan de andere kant van de stad, met drie grote kerels op de achterbank opgepropt in de auto van Harry richting het avontuur. Eindelijk buiten de stad, echt buiten de stad. Dit was er nog niet van gekomen vanwege alle studiedrukte. Hell yeah! Na ruime tijd rijden kwamen we in een dorp waar we belachelijk dure boodschappen konden doen (moeten toch ontbijten de volgende ochtend en aangezien al die jongens als beesten eten) en niet een uur hebben gewacht op overheerlijke fish & chips, maar in plaats daarvan een Subway hebben gescoord. Ach ja, alles is relatief. Lekker dat het smaakte! Back on track ontdekten we een prachtig strand, waar slechts één visser met een hemelse hengel zijn bijdrage leverde aan de overbevissing. We werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang die ons de tijd deed vergeten. We vertrokken hier pas om half 8, dat terwijl we eigenlijk al om 6 uur lekker een slaapplek hadden willen hebben. Vette pech. O moedertje natuur, u moet ons ook niet op zoveel lekkers trakteren.

Enkele uurtjes later, na veel zoeken, vonden we een camping vlak buiten een dorpje. Gratis uiteraard, want we gingen voor low-budget. Dat was de opzet. In het pikkedonker (en als ik pikkedonker zeg, dan was het ook echt donker-donker. De sterrenhemel was adembenemend, dat wel) vonden we een plek. Enkele andere kampeerders zaten knus bij hun gaslichtjes te kletsen toen wij arriveerden. De eucalyptusgeur die daar hing; gewoonweg adembenemend en zielsdoordringend. Stel je voor: een loods vol met de allerduurste eucalyptus zeep, versterkt en vergezeld door alleen zijn eigen geur. Ongelofelijk. Begreep meteen waarom koala’s altijd high zijn, dit was een spontane eucalyptus-trip. Na al onze spullen veilig over het duistere bospad te hebben gesleept, realiseerden we ons ineens dat we in deze duisternis, met slechts 3 zaklampen, tenten moesten gaan opzetten die we nog nooit hadden gezien. Wonderful! Alsof je gaat opereren terwijl je de menselijke anatomie niet kent. Maar ongelofelijk maar waar, binnen no-time stonden onze forten aan de grond genageld. Trots dat we waren. De avond werd gespendeerd onder de sterrenhemel met goon (spreek uit als “goen”, waarbij de ‘g’ de Engelse ‘g’ is als in “good bye”), de allergoedkoopste wijn die er is. Naja wijn, eerlijk is eerlijk denk ik, voor 11 dollar voor 4 liter kan je ook niet veel verwachten. Een heerlijke hoofdpijnwijn waarbij tevens duidelijk op de verpakking staat dat zuivelproducten gebruikt worden bij de bereiding ervan. Melk in je wijn? Ja zoiets. Ach ja, moning saving we do!

Als eerste stond ik de volgende ochtend om 9 uur weer fris buiten m’n tentje. En hemelse heer, wat gisteravond nog wel gefundeerde vestingen leken, bleken toch iets minder goed gegronde tenten te zijn. Ik voelde me net de dorpsgek zo. Zittende op een boomstronk zag ik dat we midden in een bos vol gigantische eucalyptusbomen stonden. De vogels waren luidkeels aan het orkestreren en de kakatoes zongen alsof ze aan de Voice of Victoria meededen. Al onze ruggen hadden het zwaar te voorduren gehad deze nacht, want naast een tent om onder te slapen en een slaapzak om lekker in te rollen (de mijne was verbazingwekkend slecht), hadden we geen comfortabele zachte matjes of iets. Recht op de grond, tak in je rug.

Terug in de auto, iedereen van plek gewisseld (want uiteraard wilt iedereen bij het raam en/of voorin, maar zeker niet als platgewalste deegrol in het midden), gingen we naar het dorp om als luxepaardjes aan het strand te ontbijten. Brood, jam, pindakaas, Vegemite (de beroemde Australische variant van Marmite) en een lichte miezer uit de lucht waren alles wat we hadden, nodig hadden. Na boodschappen te hebben gedaan, een mp3 radio te hebben gescoord zodat we lekker muziek konden luisteren, vertrokken we naar een nabijgelegen waterval waar we lekker hebben geklommen, geklauterd en uiteindelijk veel boze waarom-verpesten-jullie-onze-foto-waar-hier-komen-wij-alleen-maar-voor-en-niet-om-het-echt-te-bekijken gekregen omdat we voor de waterval stonden. Na een paar keer aan de weg gestopt te hebben (die prachtig meanderde langs de rotsachtige kust), was volgende stop was een lunchstop op een koala-famous plek. En zoals beloofd zagen we twee schattige koala’s! Helaas zagen veel Japanners deze ook en plots werd de plek minder magisch. Onze eindbestemming was een fantastische camping (wel erg druk helaas) aan het strand, ver buiten de bewoonde wereld. Na onze tenten wel solide te hebben opgezet, jutterden (bij deze is dat een Nederlands woord) we over het strand. Het schouwspel dat we zagen was onvoorstelbaar. Onvoorstelbaar. Ongelofelijk zo intens. Wist niet dat het bestond. Ik zat op een puntige bruine rots, die half in mijn kont sneed, maar niet onaangenaam ofzo, de zee aan mijn linkerhand en recht voor me. Rechts een prachtig geel strand, niet heel breed, maar pittoresk, met de duinen erachter. Slechts een enkele visser in de verte te zien die moedig zijn hengel in de zee wierp. Rechts voor me een drietal langtongen, die elkaar verlengde om uiteindelijk ook in de zee over te gaan. De kleur van de zee leek rechtstreeks van het pallet van een schilder af te komen: niet groen, niet blauw; ergens daar tussenin, helder als kristal. Maar woest! Maagdelijk wit schuim brulde om zich heen, opspattend tegen de rotspartij waarop ik fier in de wind zat. De lucht was verzadigd met druppels, als een lichte mist ging deze in de baai. Spectaculair. Helaas bedekte een dik wolkendeken de lucht. Maar toen, vlak voor zonsondergang, ontvouwde de hemel zich en trokken de wolken weg om plaats te maken voor een galactisch schouwspel. Een dans tussen de zon en de maan die reeds aan de andere kant van het gewelf verschenen was. De zon, gouder dan goud, warmer dan warm, kleurde het schuim in de zee, streelde de waterdruppels in de lucht en veranderde het blauw in geel, oranje en rood. Goddelijke kleuren, perfectie die vaste vorm kreeg. Wat was dit adembenemend. Iedereen had zijn eigen plekje gevonden om van dit intense schouwspel te genieten. Na uiteindelijk terug te zijn gegaan naar het dichtstbijzijnde dorp (30 minuten met de auto) en daar fish & chips te hebben verorberd, keerden we terug op het strand met onze goon. Terwijl Louis Armstrong en Elvis de nu flink afgekoelde lucht met warme tonen vulden, probeerden we tevergeefs een kampvuurtje op te zetten. Alsof we gezegd waren opende het wolkenbed zich nogmaals om aan ons de sterren te tonen. Wat een ongelofelijk dag niet?

’s Nachts begon het te storm en regen. Je zou denken dat het lekker rustig is zo in de natuur. Nou neem van me aan, de zee maakt net zoveel lawaai als een Russische snelweg door je ledikant. Rond 5 uur in de ochtend stak ik even mijn hoofd buiten de tent, met de slaapkop die ik heb, want het plan was om de zonsopgang in alle glorie te aanschouwen. Helaas werd mijn welbewaarde kuif bijna van mijn hoofd geblazen. Storm! Het voordeel van de wind was wel dat de volgende ochtend de tent snel door was en we konden inpakken om te gaan (en ja, alweer stonden we om 9 uur naast de tent). Dit stuk landschap, iets meer in land, was erg heuvelachtig. Een beetje zoals in de Hobbit, en variërend bosrijk zoals de Zweedse wouden (ik denk dat de meeste nu wel een plaatje kunnen maken toch?). In de glooiende velden zagen we in alle vroegte walibi’s op de uitkijk staan. Wat een vrolijke noten. Nu kwamen we pas echt bij de Great Ocean Road! Ons ontbijt deden we stijlvol naast het helikoptervliegveld bij de beroemde 12 Apostelen. Een grappig contrast: vijf, al even niet gedouchte, studenten aan een karig en rijkbedeelde toeristen die honderden dollars neertelden om de rotsformaties vanuit de lucht te mogen zien. Na ook de 12 te hebben gezien, welke enorm tegenvielen door de gigantische drukte, wat zijn mensen toch vervelend eigenlijk, en daardoor hun charme verloren, kwamen we andere juweeltjes tegen zoals een prachtig spuitgat, waarbij we als rebelse jongeren uiteraard het pad af moesten gaan om vrolijk eroverheen te lopen. Na alle hotspots te hebben gezien kwamen we in een gezellig familie dorpje met veel hotels, stranden en B&B’s. Geen gratis kampeerplek in de wijde omgeving voor ons. Gelukkig bood het plaatselijke backpackers hostel ons een plekje tegen kleine vergoeding. Konden we dan eindelijk lekker douchen! Ook het gebruik van de keuken, grote woonkamer en gratis koffie was een welkome luxe. Ze hadden zelfs gratis paaseieren zo op 2e Paasdag! Na boodschappen te hebben gedaan en de tenten opgezet te hebben, besloten Harry en Kosmo te gaan zwemmen. Ik als avonturier, maar geen zin in nattigheid, ging uiteraard mee. Na hun een koude duik, zo vlak voor zonsondergang, zagen we zeehonden aan de kustlijn door de golven duiken! Dolfijnen! En ook, in de verte dat wel, zagen we een walvis genieten van de prachtige zee en pastel getinte avondlucht. Wat was de wereld ons gunstig gestemd. Honger hebbende als een parende zeeleeuw haalden we versgebakken chips met azijn en bouwden we zelf gigantische hamburgers. Heerlijk dat het was! De saus spoot in het rond als de Vesuvius in zijn hoogtijdagen. Na het eten kwam een rare dronken Duister ons grondig vervelen met zijn alles behalve interessante levensverhaal. Hem sluw afgepoeierd te hebben, vertrokken we op avondwandeling om een eiland in de zee te bereiken wat verder compleet verlaten was. Wederom een heerlijke avond zoals u allen begrijpt.

Vroeg, maar te laat voor het hostel, vertrokken we weer. De scrambled eggs voor ontbijt maakte eenieder gelukkig. Vlakbij het dorp was een gigantisch natuurpark. Onze voeten konden wel een uitdaging gebruiken. Na eerst een gezellige emoe te hebben gezien, enkele wulpse walibi’s en een goed verstopte koala die duidelijk geen zin in aandacht had, kwamen we dan toch echt de eerste slangen tegen. Wat ongelofelijk veel! Jacob bleek mijn held te zijn, want het scheelde niet veel op ik stond op de een na giftigste slang van de wereld. Wat een held die jongen. Wat een survival meester. Onze lunch was ten midden van donzige koala’s op de picknick plek: brood, spagetti uit een blik en alles wat we nog hadden. Een lange trip volgde want we moesten een flink stuk terug. Zigzaggend over alle wegen. We kwamen aan bij het op een na zuidelijkste punt van Australië, een camping in de middle of nowhere, aan het strand, klein en uiterst gezellig. Gratis natuurlijk, dat begrijpt je nu wel. De camping verkennende, de camera uiteraard even in de auto laten liggen want die zou ik toch niet nodig hebben nu, zagen we een echidna. Wat een leukerd! Een soort van stekelvarkentje maar dan in het kwadraad. Een lieve moeder met dochter, ook daar kamperende, hielp ons met de beste plek vinden en bood ons 3 blikken baked beans (witte bonen in tomatensaus) aan, omdat we de ruwe weg niet meer terug durven riskeren met de auto. Ook stopte ze ons wat hout voor het vuur toe. Wat een schat toch altijd, die moeders. Terwijl het kampvuur bezet was door gezellige Fransen, doken wij even het strand op om gezellig een spelletje 'Wie ben ik?' te spelen. Hierna was de weg terugvinden lastig, zo tussen de optrekkende zee, alle donkerheid. Zeker toen het hard begon te regenen. Rond het vuur gingen we met z’n allen knus staan, terwijl de blikjes bonen in het vuur pruttelden. Gulzig aten we onze boterhammen met bonen, een koningsmaal zo in de wildernis, in de regen, aan het vuur, in het bos zo naast bij het strand. Met z’n allen zochten we daarna onze heil in de auto, stoelen opgeklapt, spelletjes spelen en onze laatste hapjes meester maken: Dorito’s en stroopwafels. Dankjewel voor de lekkere bijdrage mama!

De laatste morgen was doordrenkt van regen en een vrolijke chille koala baas die had besloten om ons te vergezellen met het inpakken. Helpen deed die uiteraard niet, daar is het een koala voor. Het ruwe pad terugrijdend, duidelijk als eerste die dag, passeerden we overstekende koala’s, kangoeroes en walibi’s. Wat een wildlife feest is deze trip zeg! Een vluchtig bezoek aan een prachtige vuurtoren, een half uur durende wandeling door een regenwoud, slome auto’s voor ons en lekker lunchen met gebakjes en taartjes, sloten we dit avontuur feestelijk af. Terwijl de ramen van de auto open stonden en vijf kerels luidkeels meebrulden met Britney Spears en Justin Timerlake, voer het schip terug naar Melbourne.

The most perfect Spring Break imaginable!